Mendil Hikayesi

Çok uzak zamanlardan gelmiş, kimsesiz bir yolcuyum ben. Eskinin kıymetlisi şimdinin

garibiyim. Yorgunum. Lakin yol yorgunluğu değil bu, gönül yorgunluğu. Unutulmuş olmanın

kırgınlığı. Dinleyecek zamanın varsa hikâyemi anlatayım sana. Sahi var mı zamanın?

Şimdilerde herkes zamansızlıktan şikâyetçi çünkü. Oysa zaman hep aynı zaman. Gelip

geçecek elbet. Anı biriktirmeye bak, çünkü hikâyelerdir sana kalan.

Bir varmış başka da çok bir şeyi yokmuş o zaman insanların. Ondandır ki ellerinde olanların

kıymeti hep bilinirmiş. Ben de o vakitlerde açtım dünyaya gözümü. Yeni doğmuş bir bebeğin

hemen yanı başındaydım. Onunla birlikte uyuyor onunla beraber uyanıyordum. Ağlarken

gözüne gülerken gamzesine dokunan da bendim. Anasından emdiği süt ağzından gelince de

yine ben yetiştim cennet kokuluya. Beraber büyüdük. Annesi bebeğine nasıl şefkatle

yaklaşıyorsa bana da öyle yaklaşırdı. Beni tertemiz yıkar ütülerdi sık sık. Bu ilgi çok hoşuma

giderdi. Derken bebek büyüdü. Okula başladık beraber. Artık eskisi kadar sık yıkanmasam da

her pazartesi görücüye çıkardım. Öğretmen derlerdi adına. Haftanın ilk sabahı besmele ile

okula gelir, sıraya girerdik karşısında. Tırnaklar da kesikse kocaman bir aferini hak ederdik.

Teneffüste çocuklarla oynamak en eğlenceli olanıydı. Bir çocuk ortada durur elinde beni

tutardı diğer iki kişi onun elinden kaptığı gibi koşmaya başlardı. 'Mendil kapmaca' derlerdi

buna. Zil çalana kadar koşturur dururlardı benimle beraber. Bir sonraki teneffüs yağ satar bal

satarlardı. Birinin ardına bırakılırdım. Eğer o kişi görürse ne ala; göremezse bir güzel dayak

atardım. Derken bizim çocuk artık delikanlı olmaya başladı. Bir gün bana ihtiyacı olmadığını

anladım. Eskisi kadar ilgi göstermiyordu. Camin önünde, ne yapıp etsem de ilgisini yeniden

çekebilsem diye kara kara düşünürken rüzgâr beni alıp götürdü.

Gözlerimi açtığımda bir çift göz bana bakıyordu. Beni kasnağa germiş iğne ile gönlünü

işliyordu. İlk defa sevda dokundu bedenime. İğne darbeleri canımı yaksa da üzerimde

bıraktığı o izler saatlerce seyretmeye değerdi. Her birinin farklı bir anlamı vardı. Evvela bizim

renklerimiz önemliydi. Kırmızı ise seni bütün varlığımla seviyorum demekti. Eflatun,

verilecek bir mektubun habercisi; yeşil, etraftan gelecek sözlere karşı uyarı; mor, beğenmenin;

mavi, vefasız sevgiliye sitemin simgesiydi. Ben bembeyazdım. Sevdanın en temiz ve saf olan

hali. Üzerime mor ve turuncu çiçekler işledi kara gözlü kız. Günlerce yüreğinin tam üstünde

sakladı beni. Aşikâr edemezdi kimselere. ''Sevda sırınan olur.'' öyle derlerdi. Bir sokakta

yürüyorduk. Ben hala sıcacık yüreğinin üstündeydim. Karşıda uzunca boylu yeşil gözlü yağız

bir delikanlı belirdi. Bizim kara gözlünün kalbi hızla atmaya başladı. Kalbinin çığlıkları beni

korkutmadı, aksine tebessüm ettim. Delikanlı etrafı gözetledi önce. Kimsenin olmadığına

kanaat getirince bizim kıza yaklaştı. Kız beni aldı eline ve selvi boyluya uzattı. Bu birlikte

büyüdüğüm dünkü çocuktu. Zaman ne tuhaf şeydi o zaman anladım. Beni eline alırken kızın

eline değdi eli. İkisinin de eli ateş gibi sinemi yaktı. Kız başı önünde gülümsedi ve hızla

oradan uzaklaştı. Bizim oğlan uzun uzun ardından baktı. Beni koklayıp yüreğinde bir ateş

yaktı. Nice ucu yanık mektuba nice tatlı söze şahit oldum bu sevdada. Lakin her alev alan şey

gibi bu aşkta bir gün söndü. Geriye bir tutam acı ve iki kalp kırıklığı kaldı. Delikanlı beni

ellerinden aldığı sevdiğine başka ellerle yolladı. Bu artık aşkın bittiğini gösteriyordu. Şiir

yazar gibi aşkını bana yazan kız beni görmek istemedi, camdan savurdu.

Bu defa tarlada çalışan bir işçinin boynunda açtım gözlerimi. Mintanı terden kararmasın diye

yerleştirmişti beni oraya. Henüz hayatlar otomatikleşmediği için bir iki kıyafetti yiğidi güzel

gösteren. Onlara da gözü gibi bakarlardı. Sıcaktan kavruldukça şakaklarından aşağı inen alın

terinden öperdim. Evine iki lokma rızık götürmek için nasır bağlamıştı elleri. Bazen o nasırlar

kanardı, beni sarardı kanayan yerlerine, öyle devam ederdi işine. Yüreğinde ailesinin sevgisi,

itikadında Allahın rızası vardı. Onunla geçen zamanlarımı hep onurla hatırlarım.

Bir arife günü saçlarına aklar düşmüş adam içime rengârenk şekerler ve para koydu. Ertesi

gün bayramdı. Çocuklar da bayram etmeliydi. Tek tek sardı eşiyle beraber ve bir kurdele ile

bağladılar içimdekileri düşürmeyeyim diye. Güzel kokular sürdü hanım ve beni süslü bir sepete yerleştirdi. Bayram bayram oldu. Çocukların neşesini görmen lazımdı. Sevinçten

başları göğe erdi. En heyecanlı olan ise kendi sevdikleri renkteki şekerleri bulma oyunuydu.

Bulanların değme keyfine. Bulamayanlar mı? Bu oyunda kaybeden yoktu. Çünkü bugün

bayramdı.

Hacca gitmişliğim bile vardır benim. O zamanlar Hacer’ül Esved’e sürerlerdi yüzümü. Sonra

da getirip eşe dosta hediye ederlerdi. Benden kıymetli hediye yoktu. Hacı idik. Sahi sana hiç

hacı hediye edildi mi?

Daha neler neler yaşamadım ki. Gül ve amber damlatıp üstünde taşırdı kimi. Kimi ise

unutkanlığından dem vurduğu için eylerdi yanında. Hatırlaması gereken bir şey varsa ucumu

düğümler cebine koyardı. Unutkanlık hastalık derecesine ulaşmıyordu eskiden. Utangaç

kadınlar yüzünü saklardı. Bilmezsin o zamanlar utanırdı kadınlar ve yanaklarındaki o allık

daha da güzelleştirirdi onları.

Bazen yoldaşlık ederdim bir yolcuya. Ekmeğini, katığını bana sarar yola koyulurdu. Bazen bir

halaya eşlik eder, bazense çeyizlerin en kıymetli parçası olurdum. Matbaa yaygın değilken

okuntu olmuşluğum bile var. Okuntu'yu bilir misin? Affedersin senin yeni yetme olduğunu

unutmuşum. Okuntu, önceden düğün davetiyesi yerine eşe dosta gönderilen yeni yuvaların

habercisiydi. Şimdilerde siz davetiyeleri çöpe atıyorsunuz sanırım. Bizi kimse çöpe atmazdı.

İşe yarardık. İnsanlar değer bilirdi, elindekini değerlendirirdi.

Türkülerden geçtim ara sıra. Üsküdar’a giderken beni bulan mı dersin, mendilinin içine lokum

dolduran mı ararsın? Hepsi vardı. Kimi sevdiğine bana benzemediği için kızardı. ‘’İpek

mendil değilsen cebimde gezdireyim.’’ Aslında sevdikleri cebinde gezerdi de bazısı bunu

bilmezdi. Bilenler ''Ben yârimin ismini mendilime işledim.'' diye oynak bir hava tuttururdu.

Mendile yar adı yazmak sevdiğini gönlünde taşımak demekti. Örneği gönüldü. Gönle baka

baka mendile geçilirdi sevda. Sevda varsa türkü de vardı, şiirde. Sahi şimdilerde türkü yazan

var mı?

Bir zaman geldi televizyon diye bir şey peyda oldu her evde. Sene 1970'li yıllardı. Erol

Günaydın isminde bir adam elinde kâğıttan yapılmış isimsiz şeylerle boy gösterdi. Bize

benzetmeye çalışılmış ama bizim tırnağımız olamayacak şeyler. Sel-pak adıyla piyasaya

sürülmüş kâğıt mendillerdi bunlar. ''At o çaputi, al buni'' diye bağırıp duruyordu ekranının

içinden. İnsanlar önce garip karşıladılar. Kulak asmadılar. Çaput dedikleri bendim. Her daim

sizin yanınızda olan can yoldaşınız. Bana tercih edilmesi istenen ise tek kullanımlık gelip

geçici bir kâğıt parçası… Gelenektim ben. On beş yirmi senelik delikanlı değil, yüzyıllara

sığmayan efsaneydim. İnsanlar atmadılar uzun süre beni. Vefalıdır insanoğlu diye düşündüm.

Ancak yanıldığımı iki binli yıllara gelince anladım. İnsan çok nankördü ya da tembel,

bilemiyorum. Kolaya alıştıkça benden uzaklaştılar. Soğuk tavırlar benim fıtratıma tersti. Daha

fazla buralarda kalamayacağımı anladım. Veda ettim bir tren garında sahibime. Gözleri

yaşardı. Beni seviyordu anlaşılan ama modern zaman denilen çağa ayak uydurmak onun da

hakkıydı. Gözündeki yaşı sildim son kez. Sarıldık sıkıca. Üstümdeki gül kokusunu son kez

bıraktım ona ve kendimi salladım tren camından. Bu dönüşü olmayan bir vedaydi. Eski bir

hatıra kutusuna doğru yol alırken aklımda hep anılar vardı. Gençliğim, emeğim,sevgim...

Hiçbirini unutmak istemiyordum. Ucumu bağladım. Unutmayacaktım. Tren hatıralara doğru

yol alırken derin bir uykuya daldım.

Sen beni bulmasan hala uyuyor olacaktım. İşte benim hikâyem böyle. Biraz acı değil mi?

Gözlerin yaşardı. Senelerdir bu sandıkta hapis kalmış olsam da hala ise yararım. Hadi izin ver

sileyim gözünün yaşını. Tamam, işte oldu. Biliyorum beni tekrar o kutunun içine koyacaksın.

Bunun için sana asla kızamam. Ama sana iki çift laf etmek isterim gitmeden, müsaade

edersen tabi.

Bana eski gözüyle bakıyorsun. Zaten de öyleyim. Bundan gocunmam çünkü eski olmak

güven verir. Yarı yolda kalmamışlığı, vefayı, sevgiyi hatırlatır. Ben sahiplerimle bir bağ

kurmuşumdur. Gönül bağı. Ve ölene kadar sorumlusun derlerdi, gönül bağı kurduğun insanlardan. Onlar beni unutmuş olsa da ben onları unutamam. Kırgın da değilim. Tekrar

hayatlarına buyur etseler seve seve giderim. Yüzsüzlük diye adlandırma bunu. Ben yoldaşı

olduğum insanları çok severim. Ve inanıyorum biliyor musun? Bir gün kağıt mendiler

tükenecek ve dünyayı yine biz, yani ipek mendiller kurtaracak. O zaman beni nerde

bulacağını çok iyi biliyorsun. Haydi, şimdilik vedalaşalım.

Kenarıma işlenmiş motifler kadar güzel günlerinin olması dileğiyle…