Arsız Bir Ölüm
Penceremden içeri cesurca sızan ölüm. En görmemem gereken zamanda gördüğüm. Hastalığın bir kemirgen gibi beynimi yediği zamanlarda zihnime oya gibi ördüğüm.. Orada işte. Hemen arka bahçede bir at arabasının üzerine uzanmış bembeyaz yatıyor. Gök renklerin en donuk olanı griye bulanmış. İnsanlar ise ölümden korkup evlerine sinmiş. Perdeyi kaldırmadan baktım göz ucuyla. Soğuktu ölüm ve havayı da soğutmuştu. Kaloriferleri açtım ısınmak için ve çalışmak üzere masanın başına geçtim. Isınıyordu yavaş yavaş oda. Kahvemden bir yudum alıp önümdeki kitaba daldığımda çoktan unutmuştum ölümü. Ya da ölümün beni unuttuğunu sandım. Dışarıda bir çığlık. Tekrar pencereden baktığımda iri yarı kel kafalı bir adamın ufak bir kız çocuğunu taciz ettiğini görüyorum. Camı açıp bağırmalı mı yoksa polisi mi aramalı karar veremiyorum. Etrafı süzüyorum, kimse bir şey yapmıyor küçük kızı kurtarmak için. Karşı evde yaşlı bir kadın, yaşlı gözlerle olayı izliyor. Benim gözlerim bile yaşarmıyor. Telefonu e
